Tine Durieu

mans, ik bèn erg veranderd, ik voel me ook lang niet zoo onbezorgd meer als vroeger.” De drie broers, die het jongste zusje steeds verafgood hadden en zich verblijd en gekoesterd hadden in haar zonnige onbezorgdheid, keken haar plotseling met ernstige blikken aan.

Ja, nu zagen ze het allen heel duidelijk, dat er iets in hun Tine veranderd was. ’t Leek wel, of het kinderlijke weg was uit haar gelaat maar er sprak zóóveel ernst en geluk uit heel haar wezen, dat de broers zich onmiddellijk gerustgesteld voelden.

„Kun je ons niet vertellen, wat je zoo anders gemaakt heeft ?” vroeg Herman, terwijl hij haar handje pakte.

„Ik ga nu eerst naar Vader en dan zal ik jullie alles vertellen. En u ook, lieve Juffrouw Bergsma, u moet ook weten, wat me zoo heele-maal vervult.”

„’t Is natuurlijk die jonge dokter,” zei Herman, toen Tine de kamer verlaten had.

„Of de violist,” zei Leo. „Daar schreef ze al bizonder enthousiast over.”

„Stel je voor, Tine met een man !” riep Karel uit. „’t Is gewoon niet om aan te denken. Dan zijn we ze kwijt, hoor !”

„Karel, wat ben je een egoïst,” zei Juffrouw Bergsma boos. „Jullie zult heusch ook wel trouwen, moet je dan wenschen, dat het lieve kind wacht met trouwen tot jullie

65