Tine Durieu

ZESDE HOOFDSTUK.

„Tine, kom je straks even in m’n studeerkamer,” zei dokter Durieu, terwijl hij opstond van de ontbijttafel.

Het was eenige dagen na Tines thuiskomst.

„Wat zou er aan ’t handje zijn ?” vroeg Leo, de jongste broer van Tine. „Vader kijkt zoo ernstig, heb je wat op je kerfstok, Tine ?”

„Heb ik dat ooit niet ?” lachte Tine.

„Ja, er is wel altijd iets, waardoor Tine een boetpredicatie verdient,” plaagde haar oudste broer.

„Dat ben ik niet met je eens,” vond Juffrouw Bergsma, de huishoudster. „Tine is, sinds haar terugkeer zóó voorbeeldeloos, dat ik me er heusch ongerust over maak.”

„Ja,” zei Karel, de middelste broer. „Ze is verbazend zoet en ze lacht zoo weinig. Als ik er goed over nadenk, is ze eigenlijk erg stil en saai geworden. Wat scheelt er aan, Tineke ? Je bent heusch dezelfde van vroeger niet meer.” Een zacht rood overtoog Tines lief gezichtje.

„Ik heb ernstige dingen om over na te denken, jongens. En je hebt wel goed gezien, Kraale-

64