Tine Durieu
Nooit nog, had Ernst’s viool zóó gezongen als dien avond en nooit had er in Tines lieve oogen die toewijding en warmte geblonken, als toen ze naar den vleugel ging en haar spel zich aanpaste, aan het zijne.
Agnes’ oogen keken vol droefheid naar haar broer en ze nam zich voor, hem te troosten in het leed, dat onafwendbaar over hem moest komen.
63
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition).
Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen.
Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen.
Weergave
Afbeelding / Tekst (OCR)
Alle boeken in deze digitale bibliotheek kunt u gratis lezen of downloaden. Met een vrijwillige donatie helpt u ons met het in stand houden en verder uitbreiden van de bibliotheek. Klik hier als u een bijdrage wilt overmaken.