Tine Durieu

„Gelukkig ! niet zoo’n minderwaardig wezen meer op de wereld,” plaagde Herman.

„Monster-kanon ! Drakepit! Ellendelaar !!” schold Tine, terwijl ze hem een regen van klappen toediende.

„Wat is dat daar voor een kabaal ?” klonk nu de stem van dokter Durieu, Tines vader, terwijl hij de deur van zijn studeerkamer uitkwam.

„Er is een kindje geboren, een kindeke van Wim en Dé!” zong Herman, terwijl hij zijn krullebol in veiligheid trachtte te brengen voor de handen van zijn zuster, die, als een der vele straffen die ze hem zoo nu en dan toediende, het in de war brengen van zijn aardigen, blonden krullekop bedacht had.

„Ach,” zei dokter Durieu direct vol belangstelling. „Is de baby er ? Wat zullen Dé en Wim blij zijn.”

„Een zoon, vader,” zei Tine dol-gelukkig.

„Leest U het telegram eens.”

„Vanmorgen om elf uur werd Carlo geboren, je gelukkige Dé en Wim,"’

las dokter Durieu met een warmen klank in zijn stem.

„Wat ben ik blij voor ze,” zei hij hartelijk.

„En wat zal Dé een allerliefst moedertje zijn.”

8