Tine Durieu

plus.... een zeer geflatteerd dameskopje!!” Dokter Durieu begon hartelijk te lachen. „Arme dames, die jij onder handen krijgt, ze moeten zich dus schikken naar jouw wil.”

„Ja, volkomen, anders is ’t me niet mogelijk, iets goeds te maken.

Maar nu we toch over portretten spreken, wilde ik u iets vragen. In het najaar zou ik graag op de groote tentoonstelling uitkomen met een mooi portret. Geeft U me toestemming Tine te schilderen en het daarna te exposeeren?” „Tsjonge, wat een eer voor m’n robbedoes,” zei dokter, terwijl een zonnige glimlach over zijn gelaat gleed.

„Maar zeg, Wim, zou ’t kind niet te ijdel worden ?”

„Tine ijdel ? Maar dokter, dat gelooft U toch zelf niet.”

„Neen, ze heeft er niet veel aanleg toe,” gaf dokter toe. „Maar Wim, wanneer moet ze dan poseeren ? Ze blijft toch zoo lang niet meer.” „Dat is nu juist een goede reden, om haar nog wat hier te laten. Gun u ons haar nog veertien daagjes. Als ze dan iederen dag poseert, kan ik er zeker zoover mee klaar zijn, dat ik ’t zonder haar kan voltooien.”

„Ja, maar kerel, de jongens verlangen ook zoo naar haar, en ’t is zoo heel stil thuis zonder onze wildzang.”

53