Tine Durieu

natuur hier je inspireert tot het maken van al die mooie schilderijen,” zei dokter Durieu. „Maar hoe doe je nu ’s winters ? Dan is ’t toch niet mogelijk, naar de natuur te werken.” „Toch wel,” zei Wim. „Maar op een andere manier. In den winter, loop ik rond en neem scherp waar. Als iets me treft, dat ik graag wil weergeven, dan kijk ik er lang naar, prent het in m’n geheugen en als ik thuis kom, maak ik er een vluchtige schets van, die ik naderhand uit werk.”

„Dat lijkt me toch heel vermoeiend, dat werken naar ’t geheugen,” meende dokter Durieu.

„Ja, ’t werken naar de natuur is gemakkelijker dat geef ik toe, maar het scherp moeten waarnemen heeft ook een groot voordeel: ’t leert je kijken, alles in je opnemen en dat heb je als schilder hoog noodig.”

„Schilder je veel portretten, of behoort dat niet tot je liefste werk ?”

„Dat is nu juist het werk, dat ik veelal ’s winters doe. Ik maak heel graag portretten, vooral, als ik een goed model heb. O, ik krijg opdrachten genoeg, allemaal dames, die zoo graag d’r eigen conterfeitsel zien, maar, dat zijn nu niet bepaald m’n liefste modellen. Als ze beginnen met: „En welke japon zou ik aandoen ?” dan bevries ik al, want dan weet ik vooruit, dat ik een japon moet schilderen,

52