Tine Durieu

„Ik heb heel veel achting voor hem, vind hem heusch lang zoo droog en onaardig niet als ik wel eens laat voorkomen, maar ik houd niet genoeg van hem om hem tot man te willen hebben. Ik zou niet zoo van harte gelukkig met hem kunnen zijn als Dé en Wim zijn. Ik zou niet meer zoo onbevangen zijn, ik zou.... ja, hoe moet ik dat nu zeggen.... ’t zou net zijn.... of ik in een stijf corset zat.”

Mevrouw van Beek drukte zacht haar hand in volkomen begrijpen.

„Als je er zoo over denkt, kindje, is ’t veel verstandiger dokter Vermaas te ontwijken. Jij bent gelukkig geen meisje, dat geflatteerd is, door de hulde van een man en dat, ofschoon ze zeker voelt den man niet gelukkig te kunnen maken, op on waardige wijze tracht dien man toch nog aan zich te binden, om hem dan, bij den eersten den besten die haar wel aanstaat, den bons te geven.”

„Neen, zooiets vind ik verachtelijk,” zei Tine heftig. „Ik heb dan ook flink m’n best gedaan om dokter Vermaas te laten voelen, dat ik nooit zijn vrouw zou kunnen worden.” „Heb je er met Dé over gesproken ?”

„Neen Mevrouw, nog niet, ik vond het zoo moeilijk erover te beginnen, temeer, omdat het Wims vriend is. Maar ik zal er zoo gauw mogelijk met haar over spreken en dan is ’t misschien beter, dat ik niet te lang meer bij hen blijf.”

40