Tine Durieu

„Ik zal hem wel eens vragen je nog wat hier te laten,” zei Dé. „Ik kan een potje bij hem breken, hij weigert ’t me vast niet.”

Zoo werd Tines verlof om een weekje bij Dé en Wim door te brengen, op aandringen van Dé, door dokter Durieu met nog veertien dagen verlengd. En tevens beloofde hij, in dien tusschentijd eens over te wippen om de „groote en de kleine baby” te komen bekijken.

„Dé,” zei Tine, terwijl ze het atelier binnenstapte, waar Wim aan een groot doek bezig was en Dé met haar naaiwerk zat.

„Ik ga vanmiddag naar Mevrouw van Beek. Ik werd daarnet opgescheld, Mevrouw was zelf aan de telefoon en vroeg me om vanmiddag weer een beetje te komen babbelen, ze had me een nieuwtje te vertellen.”

„Naar Mevrouw van Beek ?” vroeg Wim, terwijl hij van z’n werk opkeek. „Da’s jammer, want vanmiddag komt Vermaas met z’n zuster theedrinken. Had je ’t haar niet gezegd, Deetje?” „Ja zeker, maar Tine was ’t zeker vergeten,” zei Dé.

„Neen,” zei Tine. „Ik was ’t niet vergeten, maar ik vind, dat jullie best eens kunt tea-en zonder mijn aanwezigheid.”

„Dat zal Vermaas bar spijten,” zei Wim, terwijl hij haar plagend aankeek.

„’t Zal Agnes óók heel erg spijten,” hielp Dé Tine. „Kun je niet een ander middagje

35