Tine Durieu

gevoed moest worden. Dan mocht ze den kleinen vent uit zijn wiegje nemen en naar Dé brengen. Maar voor dit gebeurde, maakte ze nog even gauw een wandeling met hem door den grooten tuin en dan voerde ze heele gesprekken met hem, waarbij ’t lieve kereltje haar met z’n groote, donkere oogen heel ernstig aankeek.

„Hij verstaat me,” zei ze dan, als ze hem bij z’n moeder bracht.

„’t Is niet te hopen,” plaagde Wim. „’t Wurm is nog véél te jong om al de nonsens te verstaan die jij hem voorpraat.”

Maar Dé was ’t heelemaal met Tine eens. ’t Was waar, Carlo kon zóó verstandig kijken, dat ’t werkelijk was of hij je verstond.

Tine plaagde dokter Vermaas „tot ie geel en groen werd” om Carlo in een wagentje te mogen rijden, doch dokter was niet te vermurwen en zei, dat ze nog een paar weken geduld moest hebben.

„Maar dan ben ik al weg, als hij in z’n wagentje mag,” zei Tine wanhopig.

„Een goede reden om Uw bezoek te verlengen,” vond dokter.

„O, ze gaat de eerste drie maanden niet weg,” zei Wim. „We hebben een veel te goede hulp aan haar.”

„Gossiepietje, moet je m’n Pipa hooren,” lachte Tine. „Die vraagt nu al in iederen brief wanneer ik terug denk te komen.”

34