Tine Durieu

gedeelte van mijn muziek er in bergen, voor-loopig wat ik het meest noodig heb. We kunnen dan wel eens zien, waar we de rest bergen.” „Best man, ik zal er je vanavond wel even mee helpen.”

Uit haar keuken stond Dirkje al naar ze uit te kijken. Ze verkneuterde zich bij de gedachte hoe verrast meneer zou zijn, als hij zijn kamer zag.

„Ga je eerst even mee naar de studeerkamer kijken ?” vroeg Tine. „Je moet toch zien of ik alles naar je zin geschikt heb.”

„Dat zal wel,” zei Eijnst. „Maar kom, laten we dan eerst even gaan.”

Geheel argeloos liep hij naar boven en de studeerkamer in.

„Kindje !”....

Sprakeloos stond hij daar.

„Wie heeft.... hoe komt....”

„Dat is nu een cadeautje van je moeder, vader en mij.”

„Tine, kind, het is teveel. Dat hadt je niet mogen doen.”

„Is ’t dan niet naar je zin ?” vroeg Tine schalks.

„’t Is véél te mooi.”

„Ben je er niet blij mee ?”

„Zóó rijk en zóó blij, als ik je nauwelijks kan zeggen. Wat een heerlijke omgeving om rustig te kunnen studeeren.

217