Tine Durieu

„’t Hangt er aan, Mevrouw.”

JOHANNA BERGSMA „Veel geluk in Zonne Rondomme”, las Tine. „Wat allerliefst van Juffrouw Bergsma. Kijk eens, Dirkje, hoe mooi ze staan op dat tafeltje.” „Ik vind ’t veel mooier as die man met z’n woeste haren,” zei Dirkje met een afkeurenden blik naar de buste van Beethoven.

„Hoe laat is ’t eigenlijk ?” zei Tine opeens met een schrik. „Hemeltjelief, al vier uur. Om vijf uur komt mijnheer z’n trein aan en ik ga hem halen. Ik mag wel voortmaken.”

„En ik ga verder voor den pot zorgen,” lachte Dirkje. „Anders krijgt die arme mijnheer geen eten, als hij thuis komt.”

Tine maakte nu hard voort en toen alles klaar was, keek ze met een blik van innige voldoening in het rond.

„Wat zal hij verrast zijn,” zei ze zacht. Toen kleedde ze zich vlug aan en ging naar den trein om haar man te halen.

„Wel liefste, hoe heb je het gehad zoo alleen in je huisje ?” vroeg Ernst, toen ze gearmd den weg naar huis insloegen.

„Fijn,” zei Tine. „De tijd is omgevlogen. Moeder had de goede gedachte, juist vandaag den boel voor je studeerkamer te sturen en nu heb ik alles netjes in orde gemaakt.”

„Dat is prettig,” zei Ernst. „Heeft moeder het muziekkastje ook gestuurd, dan kan ik een

216