Tine Durieu

mankeert niets aan de longen, maar ’t is niet weg te cijferen, dat iemand die eenmaal longontsteking gehad heeft, meer vatbaar is, dan anderen.

Vertel me eens, is dat concerteeren, en vooral dat reizen en trekken nu zoo strikt noodzakelijk? Ben je van plan je een kapitaal te gaan verzekeren als wijlen Caruso ?”

„Daar denk ik niet aan,” lachte Ernst. „Ik concerteer, omdat het vioolspelen me een behoefte is en neem het reizen en trekken als een noodzakelijk kwaad op den koop toe. Eerlijk gezegd, zou ’t me niets onaangenaam zijn, me in een groote plaats te vestigen b.v. als leeraar aan een Conservatorium en dan af en toe op te treden, of deel uit te maken van een kwartet.” „Maar beste kerel, waarom solliciteer je dan niet naar de betrekking van vioolleeraar aan het Conservatorium in onze hoofdstad ?” „Gaat Fielding dan weg ?” vroeg Ernst verbaasd.

„Ja, wist je dat niet ? Fielding heeft een engagement aangenomen in een groot orkest in Philadelphia.”

„Tsjonge, dat zou een kolfje naar mijn hand zijn,” zei Ernst levendig.

„Geen gras over laten groeien,” raadde Professor aan. „Ze zullen daar den koning te rijk zijn, als ze jou tot leeraar krijgen. En je weet, daarmee ben je meteen eerste violist in het

196