Tine Durieu

Volgens mij, ben je geheel genezen, Ernst. De longen hooren volkomen zuiver aan. Maar, ik durf de verantwoordelijkheid niet op me nemen, om je weer te laten beginnen met dat drukke concerteeren. Doe mij nu een groot pleizier, jongen en ga naar Professor Greve. Zegt die je, dat je het zonder eenige zorg kunt doen, dan ben ik volkomen gerust.”

En schoon Ernst en Tine tegenstribbelden en zeiden, dat ze geen Professor ter wereld zoo vertrouwden als het Vadertje, bleef hij net zoolang 'aanhouden, tot ze er in toestemden Professor Greve te raadplegen.

Dokter Durieu schreef dus aan den Professor en vroeg hem, wanneer hij Ernst en Tine kon ontvangen.

Het antwoord kwam in den vorm van Professor zelf, die zich, zooals hij zei, de schoone gelegenheid niet liet ontnemen, hen allen weer eens te zien.

Nadat ze een poosje hadden gebabbeld, verzocht Professor Ernst met hem mede te gaan naar de spreekkamer van dokter Durieu.

Het onderzoek was lang en nauwkeurig. Toen het afgeloopen was, klopte Professor hem bemoedigend op den schouder en zei:

„Alles in de beste orde, hoor ! ’t Is niet meer te hooren, dat er een defect aan je longen was, kerel! Maar nu moeten we eens even kalm met elkaar redeneeren. Ik zeg je nogmaals, er

195