Tine Durieu

„Het tocht hier een beetje, jongens. Het rijtuig staat toch wel klaar ?”

„Alles in orde prinsesje. We zullen je man er wel gauw inloodsen.”

Ernst lachte om al dien angst, hij voelde zich zoo goed en vond, dat men hem verpapte.

„Neen jongen,” zei dokter Durieu ernstig, „’t Is heusch niet overdreven. We moeten de eerste dagen oppassen. Stoor jij je nu maar aan de voorschriften van een ouden dorpsesculaap.” In de gezellige, warme huiskamer ontving Juffrouw Bergsma ze op de haar eigen rustige, hartelijke manier.

Ze nam Tines kopje tusschen haar goede, zorgende handen en zei:

„Een tikje smalletjes geworden, we zullen het vrouwtje eens goed onder handen moeten nemen.”

„Ja,” vond Leo. „Ze ziet er slechter uit, dan Ernst. Die is gewoon Neerlands welvaren.” „Jullie hebt er ook geen idee van wat ze heeft uitgestaan en hoe ze me al die weken verpleegd heeft,” zei Ernst, terwijl hij zijn vrouwtje vol liefde aanzag. „Dokter Böhle zei me, dat hij nooit zóó’n handige verpleegster had gezien als mijn Tine.”

„Zoo,” viel zijn vrouwtje hem in de rede. „Ouwe praatvaar, nu ga je naar boven en netjes naar bed. Over een paar uurtjes mag je beneden komen. Afzwaaien, hoor !”

191