Tine Durieu

heid hebben, me over je te ontfermen en neem ik jullie allebei mee naar ons huis, waar je blijft tot ik zeg, dat je weg kunt gaan.”

Een vreugdestraal schoot door Tines oogen. Naar huis! Ach neen, ’t was een droom, het kon niet waar zijn.

Vlug schoof ze die geluksgedachte aan huis weer weg. En ze keek met angst in de oogen naar haar man.

Maar deze keek heel blij en opgewekt.

„Dat is een uitstekende oplossing van de heeren doktoren,” stemde hij toe.

„Vader Durieu, ik geef me vol vertrouwen aan U over.”

„Liefste,” zei Tine. „Valt het je niet zwaar je concerten te laten ?”

„Is mijn volledige beterschap niet meer waard ?” zei Ernst. „Als je zoo op het randje van den dood bent geweest en je keert dan weer terug in het heerlijke leven, o, dan ben je zóó dankbaar, dat je gaarne alles wilt offeren om weer zoo gezond te worden als te voren.” „En dat zul je worden,” zei dokter Böhle. „Het eenige, dat je noodig hebt om geheel te genezen is frissche, gezonde lucht en rust.

En voor je lieve vrouwtje is de nakuur ook heilzaam, die heeft in haar trouw verplegen zichzelf geheel vergeten. Ze moet maar eens goed vertroeteld worden en veel van de lucht genieten.”

188