Tine Durieu

De dokter, die een oude kennis van Ernst was, sprak na het onderzoek het echtpaar bemoedigend toe :

„’t Is zooals ik al dacht, je hebt wat influenza. Een paar dagen goed in acht nemen, oude jongen, wat warme kwast, een asperientje en dan knap je weer gauw op. Ik loop van avond nog even op, meer om jullie voor den nacht gerust te stellen, dan omdat het zoo hoog noodig is.”

Toen Tine den dokter uitliet, vroeg ze op kalmen toon :

„Zijn de longen goed, dokter ? U wilt me de waarheid wel zeggen, niet waar ? Ik /al hem zelf verplegen en ’t is beter, dat ik het weet.” „Ik kan voor het oogenblik niets vinden, mevrouwtje. We moeten afwachten. De koor Is is hoog. Maar u weet, hoe dat met influenza gaat, ’t laat zich vaak heel erg aanzien en heeft acht raf een vlug en goed verloop. Ik kom van avond nog eens kijken, hoor !”

De toestand verbeterde zich echter heele-maal niet, de koorts bleef hoog en de zieke was zeer onrustig. Na eenige dagen constateerde de dokter longontsteking en toen kwam er een tijd vol angst en zorg voor Tine aan.

De Kerstdagen, de dagen waarvan ze zich beiden zooveel voorgesteld hadden, naderden en Tine dacht er in die dagen vaak aan, hoe ze, dien morgen toen de brief van Mia kwam, had

179