Tine Durieu

tijd, ik wist het wel,” zei Tine, die bezorgd naar zijn bleek gelaat zag.

„Wel neen, kindje,” lachte hij haar ongerustheid weg. „Ik heb gisteren kou gevat. Ik was heel warm na het concert en de overgang van die warme zaal naar de straat deed me plotseling rillen.”

„Maar dat was zoo’n klein eindje van het gebouw naar de auto, toen kun je toch geen kou gevat hebben.”

„Ik voelde me toch daarna wat onprettig.” „O, waarom zei je het niet direct, dan had ik je iets warms te drinken gegeven.”

„Kom, liefke, ’t heeft toch niets te beteekenen, vanmiddag ben ik weer zoo goed als wat.” Maar ’t was dien middag niet beter. Ernst voelde zich hoe langer hoe onpleizieriger en ging eindelijk, op aandringen van Tine, naar bed.

„Ik zal even de temperatuur opnemen. Als je koorts hebt, laat ik een dokter komen,” zei Tine, die niets gerust was„

„Doktersdochtertje, direct met den thermometer klaar,” plaagde Ernst, in een poging om vroolijk te zijn, die hem echter slecht afging.

Tine legde den thermometer aan en toen ze dezen na eenige minuten raadpleegde, betrok haar gezichtje. Ze stond echter met den rug naar Ernst toe, zoodat deze haar niet zien kon. „Wel, vrouwke ?” vroeg hij.

177