Tine Durieu

ger. Ik weet wel, hoe ’t komt! Juffer Tine heeft te weinig te doen, de joffer past niet voor zoo’n lui leventje. O, ik zou willen spitten, graven, hard, hard werken, maar niet zoo den ganschen lieven dag niets doen. Alles doen anderen voor je in zoo’n hotel. Dat is ’t, wat me zoo tobberig maakt. Ik wil in zoo’n stemming vadertje niet schrijven. Kom, laat ik maar liever piano gaan studeeren, dat is ook wel noodig, want ik moet met Ernst het nieuwe vioolconcert instudeeren en dat is lang niet voor de poes.”

Ze zette zich voor den vleugel en begon ijverig het zware concert te studeeren. Nadat ze een uur gespeeld had, werd ze moe en nam weer haar plaats bij het raam in.

Daar werd op de deur geklopt en op haar „herein” kwam de piccolo van het hotel binnen die haar de post bracht.

„Hoera !” juichte ze, „Post van thuis, een heele troep, heerlijk gewoon !”

Ze nestelde zich in haar stoel en maakte den brief open, die het postmerk van haar geboorteplaats droeg. Het was een brief van haar a.s. schoonzusje Mia, die de Kerstvacantie bij dokter Durieu doorbracht.

S.... December ’22.

Lieve Tineke,

Je brief met het bericht dat jullie de Kerstdagen niet thuis door zoudt brengen, viel als

163