Tine Durieu

„Is Ernst er ook al ?”

„Ja zeker, kindje. Burgemeester heeft vóór hij naar het Raadhuis ging, zijn logé in de auto naar hier gebracht.”

„Wat bizonder lief van hem,” zei Tine.

„Kom, bruidje, nu naar beneden,” drong Juffrouw Bergsma aan.

Voorzichtig namen zij den langen sleep op en voetje voor voetje ging het nu naar beneden.

Daar ging de deur van den salon open en kwam het bruidje in al haar liefelijken eenvoud naar binnen.

Het was een ontroerend moment voor allen, die zich in de kamer bevonden, toen de slanke, donkere bruigom met de bruidsbouquet in zijn handen, op zijn bekoorlijk bruidje toetrad en haar zonder een woord te zeggen in zijn armen sloot.

En in aller harten kwam de wensch op: „Mogen ze altijd zoo gelukkig blijven.”

De drie broers waren heftig ontroerd en toen ze alle drie naar voren traden en hun prinsesje kusten, werd menig oog vochtig.

Toen werd het een défilé van de gasten voor het bruidspaar.

En telkens liet het bruidje een blije uitroep hooren, bij het zien van vrienden waarvan ze heelemaal niet gehoopt had, dat ze komen zouden.

Daar waren Dé en Wim, die voor dezen

157