Tine Durieu

Het was een ernstig en heerlijk gesprek geweest tusschen vader en dochter. Daarop hadden ze een tijdlang gezeten, zonder te spreken en al dien tijd had Tines kopje aan zijn trouwe borst gelegen en had hij haar zacht over het hoofd gestreeld. In beider oogen stonden dikke tranen. Het was immers het afscheid van het kind en den vader.

Toen waren Mevrouw Cortelingen en Juffrouw Bergsma gekomen en ze brachten met zich mee, Tines bruidstoilet, een wolk van witte zijde en tulle.

Vlug en handig hielpen ze haar kleeden en toen ze geheel klaar waren met het toilet, en de sluier op het teêre, blonde kopje bevestigd was, keken ze in één bewondering naar haar op. Bekoorlijker bruidje was haast niet denkbaar.

„Zoo lieveling,” zei Mevrouw Cortelingen, toen ze haar ontroering meester was. „Nu brengen we je voorzichtig naar den salon, waar ze je allen vol ongeduld wachten. Daarna geven we je over aan de goede zorgen van je bruidsmeisjes.”

„Zijn ze allemaal al aangekomen ?” vroeg Tine.

„Ja, alles is present,” zei Mevrouw.

„Dien, Jo en Nettie kwamen met de auto van Professor Greve mee.

Dacht je, dat je bruidsmeisjes en je strooister-tje niet op tijd zouden zijn ?”

156