Tine Durieu

vertelden, hoe ze Uw zoon kenden en dat hij, als hij te N. is, vaak bij ze komt. Ik vond ’t juist zoo sneu, dat ik hem nooit trof, als ik bij ze was. Ik had zoo dolgraag kennis met hem gemaakt. Ik heb hem van den winter hooren spelen. O, hij speelt gewoon verrukkelijk,” zei ze opgewonden.

„Ja, hij speelt mooi, mijn jongen,” zei Mevrouw van Beek en er klonk moederlijke trots in haar stem.

„Wat reuze, zoo’n beroemden zoon te hebben”, zei Tine.

„Niet zóó „reuze” als je wel denkt,” lachte Mevrouw. „Neen, kijk nu niet zoo verwonderd,” ging ze voort.

„’t Is natuurlijk een groot voorrecht, dat mijn jongen het tot zulk een hoogte heeft gebracht en ik ben er dankbaar voor. Maar als hij zoo’n langen tijd op tournée in het buitenland is en ik dan alleen met m’n oude meid in mijn huisje te N. zit, denk ik weleens, was Ernst maar dokter, of notaris geworden, ik zou hem dan veel meer bij me hebben. Vindt je ’t erg leelijk van me, dat ik zoo denk ?”

„Neen Mevrouw,” zei Tine. „Ik kan me heel best voorstellen, dat die gedachte af en toe bij U opkomt, maar als Uw zoon op een concert speelt en U ziet en hoort al de bewondering die hij door z’n heerlijk spel opwekt, dan

18