Tine Durieu

Dokter Vermaas onderzocht haar nauwkeurig, zette zich toen naast haar neer, haar pols in zijn handen.

„Het bewustzijn komt langzaam terug,” zei hij tegen Tine. „Wilt u nu alles even regelen, opdat we mevrouw zoo gauw mogelijk naar boven kunnen brengen ?”

„Ja, dokter, ik zal alles in orde maken,” zei Tine.

Ze durfde hem niet vragen, wat hij van den toestand dacht, na het onderzoek, bang, dat mevrouw van Beek het zou kunnen verstaan, nu het bewustzijn terug begon te keeren.

Maar haar oogen keken hem zóó angstig aan, dat hij niet kon nalaten haar even bemoedigend toe te knikken.

Wat het voor hem was, haar weer terug te moeten zien, kan men licht beseffen en toen Truitjes angstige telefoonboodschap kwam, had hij, wetend, dat hij Tine daar zou vinden, even in beraad gestaan zijn collega te vragen, de patiënte te gaan bezoeken.

Maar direct daarop had hij dit als een lafheid, van zich geworpen. En flink als altijd, was hij er onmiddellijk heengegaan.

Intusschen had Tine met behulp van Dien en Trui alles in orde gemaakt, om het vervoer van de zieke naar de slaapkamer zoo gemakkelijk mogelijk te doen geschieden.

Wim zou dokter Vermaas assisteeren met het dragen van de patiënte.

139