Tine Durieu

zichtig zijn en mijn bewondering niet te veel laten blijken, dat moest die man van je in Engeland me eens kwalijk nemen.”

„Ja, wat ziet ze er schattig uit,” juichte Jo. „Je bent toch een echt Liberty-meisje, Tineke.” „Zoo, kun je ’t direct zien, dat mijn japonnetje van Liberty is ?” vroeg Tine.

„Onmiddellijk,” betuigde Dien volmondig, „’t Is beeldig, hoor !”

„Nu, lievelingen, dan zie je glad verkeerd. Ik heb het goed op een uitverkoop in stad gekocht en de jurk zelf gemaakt.”

„’t Is niet waar,” twijfelde Jo, in stomme bewondering.

„Warempeltjes,” zei Tine trotsch. „Een patroon uit de Weldon en heelemaal zelf gemaakt.”

„’t Is kranig,” zei Dien.

„Wat een goedkoope vrouw krijgt die Van Beek,” lachte Loe. „Tsjonge, Rob, zoo eentje moeten we ook hebben, als we ooit nog eens trouwen.”

„Eerste vereischte,” vond ook Rob.

„Zeg Jo, hoe vindt je je schatte-neef wel ?” vroeg Tine.

„Hij zegt zoododdig„dagtante Jo,”lachte Rob. „Och mallert!” zei Jo. „Ik vind hem gewoon om op te peuzelen.”

„Een prachtjongen,” zei Dien. „En zoo normaal, een heerlijke, gezonde vent.”

133