Tine Durieu

„O ja, net als bij Herman,” zei Karel nijdig. „Nou, ik vind ’t ouderwetsch, hoor ! Hoeveel van de lui bij ons op ’t Lab. zijn er niet verloofd in hun studententijd. Zul je wat lang wachten, dat juffert niet, ’t is toch heel wat gezelliger, dan zoo in ’t geniep.”

„Tsjonge, jonge, wat ben jij op stok,” plaagde een der meisjes. „Je tijd zal wel komen, joh ! heb maar geduld.”

„Och, dat heb ik wel, maar wat zou ’t nou niet leuk zijn, als onze verloving publiek was, als Tine trouwt. Er komen natuurlijk reuze fuiven, nou, stel je voor, hoe ik daar met m’n ziel onder m’n arm zal rondschuiven.”

„O, maar dan neem je zoo lang een rem-plagante,” plaagde Mia. „Ik zal probeeren niet jaloersch te zijn.”

„Dat hoef je ook niet, want je weet heel goed, dat er geen ander meisje voor me bestaat.” „Hoeveel keeren heb je dat een meisje al verzekerd ?” vroeg Mia, terwijl ze hem schelms aankeek.

„Geen een keer,” zei Karel, terwijl hij haar vast in de oogen keek. „Ik ben vaak verkikkerd geweest, maar dat heb ik nooit gezegd.” „Ik geloof je, hoor,” zei Mia ernstig „Zeg, vonden je ouders goed, dat Tine en ik om vier uur komen binnen waaien ?”

„Best, hoor! Ik sprak vader zelf en hij zei, dat ze allebei thuis zouden zijn.”

124