Tine Durieu

„’t Is maar wat je saai noemt,” lachte Tine. „Ik ben een beetje degelijker geworden, laten we ’t zoo zeggen.”

„Nou, dan vond ik je heel wat leuker, toen je nog niet zoo oerdegelijk was.”

„Als ’t werkelijk de ware liefde bij je is, Kraalemans, dan zul je er ook wel wat anders over gaan denken.”

„O, wat dat betreft, ik ben nu al stukken degelijker, dan ik was. Ik verzuim warempel geen een college meer.”

„Dat is nog geen bewijs, jongetje. Daar zie je haar natuurlijk.”

„Lang niet altijd, hoor ! Maar weet je, Tineke, ik wil nu hard gaan vossen, want natuurlijk geven haar ouwetjes ook geen toestemming vóór ik mijn bul te pakken heb, net als bij Her.” „Hoera, een stap in de goede richting,” juichte Tine. „Nu begin ik je te gelooven, jong. Zeg, vertel me eens, hoe heet het kranige bioloogje ook weer, dat zoo’n wonder tot stand bracht ?”

„Mia Greve. ’n Leuk naampje, vin-je niet ?” „Ja, bar aardig, ’s Kijken, Mia Durieu— Greve. Klinkt best. Ik geef mijn zegen, jong!” „Hè, nu ben je weer even de oude. Ik zou je af en toe door elkaar kunnen rammelen. Zeg, Tine, niets aan de jongens zeggen, hoor! anders heb ik geen leven.”

„Ik zwijg als twee graven.”

119