Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

„Clémence,” Letty herhaalde het zachtkens. „Clémence de Vigne. Een naam die heelemaal bij haar past.” dan weer levendig: „Hoe maakten jullie kennis met haar? Ze was toch niet alleen ?”

Dick, ostentatief, lei de foto van de oudere dame voor haar neer.

„Madame Douarière de Vigne,” Letty bekeek het kiekje. „Wel 'n gedistingeerde verschijning. Maar heelemaal geen Fran^aise. ^ft Kon net zoo goed 'n Hollandsche zijn.”

„Och, moet je niet zeggen. Ze is in regen plunje,” zei Dick. „Je bent mal! Ze heeft 'n tailor made aan en *n hoedje met een croche!”

„Nou ja, kun je begrijpen wat ze aan heeft als de zon schijnt!” „Hebben jullie allebei je hart aan Clémence verloren?” informeerde Letty.

„Hij kan d'r van me cadeau krijgen!” brulde Dick.

„Dat zag je, hè, Let? Als jij niet tusschenbeide gekomen was, had ie al de portretjes, die ze mij, speciaal mij, gegeven heeft, weggekaapt.”

„Je liegt, kerel! die in d'r badpak heeft ze mij gegeven.” „Zeg es,” Letty keek bedenkelijk, „geeft Clémence kiekjes in badpak weg? 't Is toch geen film-baronesje?”

„Nou! wat zei'ik je, toen ik ze voor ^ft eerst zag,” hoonde Bob.

„Dat was 'n ander negatiefje, op die zei je 't niet,” zei Dick, nuchter als een kalf.

„Wat dazen jullie nou?” vroeg Letty. „Eerst zeg je, dat ze jullie de kiekjes gaf.”

„Ja, die twee. Maar van de rest gaf ze de negatieven, die drukken wij voor d'r af en dan sturen we ze op.”

„Waar woont ze?”

„In la ville lumière.”

„Nou ja, maar waar?”

104