Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

alles voorbij. Wat had de welmeenende vriend ook gezegd? „Als je valt kind, dan ben je onmiddellijk bewusteloos, daar merk je niets van.” Dus dan waren we, terwijl ik sliep, naar beneden gestort, en kwam ik nu weer bij uit mijn bewusteloosheid. Ik draaide me om of mijn man er nog was. Ja, die zat nog naast me en las een krant. Hij zou toch zeker niet zoo onaangedaan zijn krant lezen, wanneer we net van 200 M. hoogte naar beneden waren geploft. En toen werd ik pas heele-maal wakker. De motoren ronkten uitbundiger dan ooit en vlak onder me zag ik pyramide-vormige heuvels. Leed ik aan zinsbegoocheling ? Waren we naar Egypte afgedreven? Maar mijn man wees kalm: „We vliegen over de mijnstreek van België en Noord-Frankrijk. Dit zijn bergen van kolenslakken.” Gelukkig, dat wist ik al weer.

Het Fransche landschap was sterk geaccidenteerd, bosch-achtig, maar bood vanuit de hoogte weinig afwisseling. Alleen gaven de met verschillende kleuren beplante heuvelruggen je het idee van een gezellige bonte lappendeken. — Het weer werd steeds slechter. We daalden voortdurend tot op bijna 100 Meter, zoodat het soms werkelijk was of we de schoorsteenen van de huizen even en passant wilden meenemen, stegen dan weer, om even daarna weer onder donkere wolken door te kruipen. Ik begon toen hartelijk naar het eind te verlangen. Maar als ik dan bedacht, dat het eind Le Bourget was en daarna Parijs, schikte ik me wederom gelaten in mijn stoel, voor het laatste nog te vliegen uur. We passeerden St. Quentin en Compiègne, en mijn man wees me nog waar tien jaar geleden de slagvelden waren geweest. Hij herkende hier en daar nog de overblijfselen van versterkte punten. En terwijl ik zoo doorsoesde over de oorlog, die nu al weer zooveel jaren achter ons ligt, en neerkeek op het nu zoo vruchtbare land, dat tien jaar geleden nog een ontredderde chaos van verschoten huizen en vernielde akkers was, ontdekte mijn man, nog vlugger dan ik

93