Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

Boskoop zou zijn met zijn vele tuin- en bloemgronden. We vlogen misschien wel een kleine 200 K.M. per uur, maar toch kreeg je het merkwaardige gevoel, dat je stil in de lucht hing. In een trein zie je het landschap, de huizen en de beroemde telegraafpalen voorbij suizen. Maar in een vliegmachine schuift de bewoonde wereld, waaruit alle bedrijvigheid verdwenen is, ongemerkt onder je door, en ik weet zeker, dat ik het veel prettiger en ook aannemelijker zou hebben gevonden, als het oorver-doovend lawaai van de propellors tenminste met zich mee had gebracht, dat je huizen en kerktorens en koeien en treinen als razende Rolanden, onder hondengeblaf, autogetoeter en meer bekende aardsche geluiden, zou hebben zien voorbijschieten. Dat gevoel van stilhangen, gaf me weer de beruchte prop in de maag, die je op H.B.S. leeftijd had bij een schandalig voorbereide, of nog erger, onverwachte repetitie. En ik kneep mijn man, die zoo rustig en kalm naast me zat rond te kijken, alsof hij in zijn stoel voor zijn bureau zetelde, eens flink in zijn arm. „Wat is er dan?” vroeg hij...

„Bang!” loeide ik. Je moet loeien in een vliegmachine om de donderende motoren te overstemmen. Om een intiem of teeder gesprek te voeren moet je warempel de lucht niet ingaan, „Maar waarom?” riep mijn man terug.

Ik haalde mijn schouders maar op. Ik kan toch moeilijk gaan brullen, dat ik de situatie in een vliegmachine anders wenschte, „Kom, kom,” zei mijn man vaderlijk, en hij tikte me bemoedigend op mijn hand, „je behoeft nergens bang voor te zijn, als ik bij je ben.”

Ik dacht: „Ja, daar heb ik wat aan. Ik kan beter de piloot bij me hebben op het oogenblik.” Ik blikte achterwaartsch omhoog, waar ik de piloot, vastgebonden in zijn stuurstoel zitten zag, terwijl achter ons in de cabine, de reserve-piloot rustig om zich heen stond te kijken. Dit leek werkelijk vertrouwenwekkend. En toen herinnerde ik me de woorden van de

88