Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

deze hoop bleek ijdel, want geen vijf minuten daarna waarschuwde een mecanicien, dat het tijd was om naar buiten te komen. En toen ik werkelijk op het groote vliegveld stond, en de groote, trillende grijze vogel zag staan, die ons naar Parijs zou brengen, kreeg ik opeens het gevoel, dat het toch heerlijk was deze tocht mee te maken, en, terwijl de motoren proef-ronkten, stapten we lachend het blauwe trapje op, dat naar het binnenste van de „kist” leidde.

De cabine was schuitvormig met een uitloopende punt, waarin twee grijze fauteuiltjes broederlijk naast elkaar stonden, en waar je een vrij uitzicht had voor en op zij over het land-schap, dat je, hoog in de lucht zou voorbijvliegen. We gingen zitten. De machine trilde heviger. De motoren raasden. En dan plotseling, zöö plotseling, dat ik bijna van mijn stoel schoot, kwam er beweging in de grijze vogel, die eerst met een flinke vaart over het vliegterrein huppelde, om dan langzaam, met zacht-deinende schokken, als werden we aan een reusachtig hijschtouw naar boven geheschen, te stijgen. Dat was een wonderlijk beklemmend moment. We zwenkten in de lucht, we trokken hooger en hooger, we vlogen met de kop schuin tegen de wind in en met vleugels, die af en toe trilden, la ville lumière tegemoet.

Eerst vond ik het werkelijk niet prettig, maar toen ik er aan gewend was, dat daar beneden in de diepte de kerktorens en huizen leken op de kleine gebouwtjes van een kinderbouwdoos, en dat de vele sloten en vaarten waren ingekrompen tot de breedte van een haarlint, voelde ik me meer op mijn gemak. Mijn man wees me: Aalsmeer met de Westeinderplas, waarop we duidelijk eenige scheepjes konden ontdekken, die zich niet voort te bewegen schenen, doch als het ware op de gladde, weerschijnende vlakte geschilderd leken. Daarna doemde beneden ons een groot, fleurig veld op, keurig in rechthoeken doorsneden, wat mijn man deed veronderstellen, dat dit wel

87