Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

Een hardgeel kussen steunde haar rug. Ze keek naar buiten langs een bloeiende geranium, die in de vensterbank stond. En op de tafel zag ik het theelichtje branden, zoo huiselijk en gezellig, als dat alleen in Holland kan. Ik zuchtte even. Ik had wel graag in die stoel gezeten, met het foeileelijke kussen in mijn rug. En ik had zelfs wel graag verder gebreid aan de kous of de sok of wat het was.

„Zie je er dan zoo tegen op?” vroeg mijn man.

„Heelemaal niet,” jokte ik ferm, terwijl een nieuwe windvlaag de raampjes van de auto rammelen deed.

We reden tot voor het K.L.M.gebouw. De deur stond uit-noodigend open en de weg naar het kantoor van het Farman-agentschap was al zoo bekend. De Vertegenwoordiger, de heer Hu nek, verwelkomde ons met de woorden, dat we de eenige passagiers tot Brussel waren, en dat er, vanwege de wind, in Rotterdam niet zou worden gedaald. Toen kregen we onze kaarten, tegelijk met een verzekeringpolis, één voor mijn man en éen voor mezelf, die we allebei moesten onderteekenen. Ik las nog in de gauwigheid, dat „en cas de mort, résultant d'un accident”, een som van frs. 150.000.— zou worden uitgekeerd, en dat je o.a. bij het verlies van een groote teen 10% van dat bedrag zou ontvangen. Een gewone teen zou slechts 5% opbrengen. Ik kan niet zeggen, dat de opsomming van diverse verminkingen in de polis me opfleurde, maar daartegenover vond ik het toch wel bemoedigend om te lezen, hoe trouw de maatschappij voor je zou zorgen, wanneer je een duim of een pink of je heele rechterhand of een oor in de slag zou laten.

In het kantoor zelf heerschte al de drukte van het naderend vertrek. Mecaniciens liepen heen en weer, de piloot, in zwart leer gehuld, kwam binnen en sprak in rad Fransch eenige onv erstaanbare woorden, en ik dacht plotseling verblijd, dat hij misschien toch nog op het laatste nippertje kwam vertellen, dat hij met dat hondenweer liever niet zou vliegen. Eilacie,

86