Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

Meester, de krant in de hand, liep door het dorp naar Gredske. Meester, die het telegram pas ’s middags gekregen had, liep wat voorover. Boer Hommes dacht nog bij zichzelf: „Je ken sien hoor, dat meester otter wut.”

Gredske was achter op het land aan het zandkruien. Ze was niets veranderd. De haren piekten nog uit een vuilwitte muts, en uit haar klompen staken sprietjes hooi. Ze ging op de kruiwagen zitten, toen meester bij haar stond.

,/t Was warm vandaag,” zei Gredske.

„Ja, ^ft was warm,” zei meester en veegde zijn voorhoofd af. „Ik bin al de heele dag, van zes uur af op *t lan.”

„Zoo, zoo, van zes uur af. Dat is een heele tijd. Ja, ja. Kom,” zei meester.

„Gaat meester even met ien huus ? Dan set ik 'n bakje kofje.” „Nee - e. Ik heb niet veel tijd. Ik moet nog - e ...”

,/t Is toch vekansje?”

„Ja, dat is zoo ... maar ... heb je de laatste tijd nog van Onne gehoord?”

Gredske snoof. „Dat weet meester oek wel. Dat is 'n week of wat leden. Of het meester nou van 'm hoord? Och heden, hij komt toch niet tuus?”

„Nee,” zei meester. „Hij komt niet thuis. Hij ...”

„Nee, dan is 't goed. Ik was al bang voor 't ergste.” „Onne zal voorloopig wel niet meer thuiskomen Gredske.” „O nee? Hoe dat soa?”

„Hij heeft een ongeluk gehad met zijn vliegmachine.” „Wat je segge,” zei Gredske. „En de boel stukken seker?” „Ja, de boel stuk, en ... hij gewond ... Gredske.”

„Och heden,” zei Gredske. „Och heden.” Ze keek hoofdschuddend neer op haar zwarte handen, op haar vuile, witte schort.

„Hij is heel ziek Gredske.”

„Hij sal toch niet doadgaan meester?”

67