Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

„Och, hij het een geit, dat weet meester wel. En hij is soa gek met 't beest. En nou vanmorgen sag er, dat Pieter de geit met sneeballen gooide. Och, 't binne jonges hè? En doe wierd er soa kwaad, dat er naar een broadmes graaide, dat op 'e keukentafel lei, en daar wü er Pieter met anvliege. Doe is Pieter in 'e kelder kropen, en hij het 'et knipke op *e deur daan. En doe bin ik mar hard naar meester vlogen.

As er nou de deur stukslagen het, dan ... Och heden, heden,” stelde Gredske zich opeens jammerend het drama voor in de kelder, „en Pieter is altieten soa'n goeie jonge veur mij weest, daar hèk soan steun an had ...” en harder baggerde Gredske door de sneeuw, die hoog opgewaaid lag op het kale veld.

Meesters lange beenen sprongen over bergjes, verzakten in greppels — en boven hun hoofden vlogen een paar kraaien heen en weer met hun onheilspellend gekras.

De deur van Gredske's huisje stond open. Er weerklonk even een geschreeuw van stemmen, dan was alles weer stil. Stampend sloegen meester en Gredske de sneeuw af, liepen het donkere gangetje in, en daar aan het eind voor de kelderdeur hurkte Onne, in zijn handen het broodmes, en onder het laaggroeiende haar gloeiden zijn oogen driftig en wreed.

64