Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

„Kom, kom,” zei meester, „die kinderen komen wel weer terecht hoor. Maak je daarover maar niet bezorgd. Als je thuiskomt Gredske, zit Onne achter de kachel.”

„Hi-hi-hi,” piepte het lachje van vrouw Mast.

„Jou skiene wel gien hart in je lichem te hewwen,” zei Gredske, en ze begon weer met de tip van haar bonte schort langs haar gezicht te vegen.

„Mens, hou je stil, 'k bin er kapot van.”

Daar werd weèr gebeld. En over meesterke's schoone gang slierden vele voetstappen. Daar was Mast met modderbeenen, die zijn voeten niet veegde. Aan de eene kant trok hij Onne, aan de andere kant Jouke met zich mee. Achter hem liep Janneke.

„Daar binne se,” zei Mast postvattend voor de tafel. „En 'k ken gien woord uut de lammeling krije.” De lammeling was Onne. „Jouke doet mar niks anders as grienen. Pas op hoor, of 'k geef die 'n oplawaai waar meester bij zit.”

„Och Mast, Mast, bedenk wie je voor hewwe.”

En vrouw Mast, glunderend naar Meesterke, en tegelijk eenige tranen wegpinkend, trok het schortje van Janneke wat af. Jouke, die stil achter zijn vader te snikken stond, barstte nu weer luidruchtiger los, en daarboven uit keef de huilstem van Gredske: „Sast *t zegge, waarom stou vutloopen biste? Sast ’t zegge teugen meester?”

Onne, zijn onderlip vooruit, zweeg.

„Waar hè je ze vonnen?” vroeg vrouw Mast.

„Heelendal achter 't land van Berkebos. 'n Skandael is *t en as 'k Janneke niet grienen hoord had, ha'k se niet eens vonnen miskien.”

„Och heden, had ze skreid?” vroeg vrouw Mast en ze sloeg een arm om Janneke heen.

„Ja, 'k sü d'r nog mar beklage,” toomde Mast.

Nu opeens begon Jouke, met een blik op Onne, te hakkelen:

62