Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

Gredske, en ze keek naar de dampende kan anijsmelk. Natuurlijk moest Gredske toen meedrinken.

„Hè, hè,” zei ze, „daar wur ik nou süver anders van, 'k was gien menske geliek, toen 'k hier bij de deur stön.”

Daar werd wéér gebeld. Meesterke keek bedenkelijk, want ze had Zaterdagsavonds niet graag menschen in haar schoone gang. Het was de vrouw van Mast, die binnenkwam, klein en mager met een spits konijnegezichtje, dat altijd lachte.

,/n Avond meester, meesterke, Gredske.” Vrouw Mast lachte, maar veegde langs oogen en neus, wat huilen be-teekende.

„Zoo vrouw Mast.” Meester trok gewichtig aan zijn lange pijp, trok met een haal de woorden: „Zijn jouw kinderen ook al weggeloopen,” weer in, omdat hij ze niet kiesch vond. „Had je een boodschap?” vroeg hij inplaats hiervan.

„Och meester, meester raadt nooit wat er nou gebeurd is,” en vrouw Mast lachte schelmsch met dichte oogjes, snuffelde dan hoorbaar: „Onze Jouke en Janneke bin vutloopen.” „Vutloopen!” echo'de Gredske, „onze Onne oek.”

„Dan hê se geselskap an mekaer,” gnuifde vrouw Mast. „Ja, jou lache d'r mar om,” zei Gredske.

„Lache ? mens, 'k bin er heelendal van overstuur,” betoogde vrouw Mast. „Mast is al vut om se te soeken. Ik hou mien hart vast as ik eran denk, dat hij se fiene sal.” Vrouw Mast zuchtte.

,/k Hen de kienders niet eerder mist dan een uurke leden, er binne d'r soaveul tuus. Ze waren nog tuus te eten, toen zeg ik nog: Jouke, aanstonds kniebladen snije hoor! En Janneke mut breide! Mar ik hen se niet weer sien. En nou is Mast kwaad op mij!”

Ze knipoogde in de richting van meesterke.

„Ik hou mien hart vast, as-ie se fient. Ik kon 't niet meer uuthoue in huus. Ik dacht, ik mut mar even naar meester.” „Ik weet me gien raad,” zei Gredske.

61