Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

Toen hij twaalf jaar was, liep hij weg. Op een Zaterdagmiddag. 's Avonds om negen uur, toen meester net met zijn vrouw een kopje anijsmelk zat te drinken, want meester was verkouden, werd er gebeld. En daar stond Gredske, Onne's moeder. Over haar vuilig, wit-gehaakt mutsje had ze een doek geslagen, waarin ze koulijk haar armen warmde; haar voeten staken in groote klompen, waaruit aan de kanten wat hooi stak.

„Wat is er nu aan de hand Gredske ?” vroeg meesteres vrouw.

„Och heden, heden, 't is weer met Onne te redden meesterke,” jammerde Gredske met haar huilerige stem.

„Wat is er dan nu weer met Onne,” interpelleerde meesterke, die graag in de rechten van meester trad.

„Hij is vutloopen. Hij is niet eens tuusweest uut skoal.”

„Wie is daar?” riep meester.

„Ikke meester,” riep Gredske.

„Laat haar toch binnenkomen,” beval meester, die verkouden was en niet in de gang wilde komen, vanuit de kamer. Gredske schopte haar klompen uit, veegde haar sokken nog eens af op de gangmat, en volgde meesterke naar binnen.

„Wat vertelde je daar van Onne?”

„Och heden meester, ^ft is toch wat te zeggen. Ik ken gien baas blieve over die smerige jonge. Nou is er vutloopen, hij is uut skoal weg niet eens tuusweest. Eerst docht ik soa, hij sal nog wel komme, hij sit vansels weer bij die kienders van Jelmer, mar nou komt Pieter straks tuus en die seit, dat Onne had vanmorgen al teugen 'm seit, dat er vutloope wü. En wat muk nou beginne?”

Met een punt van haar bonte schort veegde Gredske over haar gezicht, bewreef haar oogen, die altijd rood zagen.

„Tja,” zei meester, „voor zoeken is het nu te laat; maar weet je wat, loop even bij Mast aan, die weet misschien wel waar hij kan uithangen.” Mast was de peliesje.

„Ja, daar seit meester soawat, dat kon 'k wel doen,” zei

60