Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

Het publiek merkte niets van dit intermezzo en nu, na vele jaren, moet ik nog hooren, dat:

„Mevrouw de Boelewante zoo meroakel best speult.”

Als ik, zooals nu, me in dien goeden, ouden Wijk aan Zee tijd terug denk, dan bestormen me tallooze grappige voorvallen, ik zou er een boek mee kunnen vullen.

Dan denk ik aan den frisschen wintermorgen, waarop ik heel vroeg al, met het paardentrammetje meeging.

In den tram zaten allemaal Wijkers.

Een, 'n heel ouden man al, die z'n pijpje steêvast omgekeerd in z'n mond hield, informeerde: „Gaat mevrouw noar sted?” „Ja, Ari, ik ga m'n moeder opzoeken.”

„Dan treft mevrouw 't meroakel slecht.”

Ik, denkende, dat hij de frissche kou bedoelde, zeg:

„Och, *t is wel mooi weer, ik mag die droge kou wel.” „Wel neenet, da' bedoel ik niet, moar vanmorrege wordt de vrouw van Jan Mik begroave.”

„O,” zei ik 'n beetje in het onzekere wat ie bedoelde. „Nou,” zei hij en z'n stem was één en al troost, „morrege wordt ouwe Melis begraven, da' tref je nou alweer.”

Een begrafenis is op zoo'n kleine plaats eigenlijk ... 'n heel pretje en de man had innig met me te doen, dat ik nou zooiets zou misloopen.

'n Andere keer, ik zat ook in den tram, kwam er eenstruische, blonde vrouw binnen.

Ze keek eens rond en twee Wijkers ziende, zei ze:

„Je mö gedag hebbe, van Dijkstra.”

De mannen knikten langzaam, spraken door.

De tram vulde zich langzaam en bij ieder, die er binnen kwam, zei de vrouw:

„Je mó gedag hebbe, van Dijkstra.”

„Hêt ie skreve?” vroeg een boerenvrouwtje. „En kan ie 't nogal roojen in Amerika?”

50