Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

„Heere! Mevrouw, wa'n merakel mooie skoentjes!”

Ze was ganschelijk vergeten, dat ze iets heel anders moest zeggen.

Bij de repetities had onze regisseur-banketbakker al vele malen gezinspeeld op een verrassing die me dien avond wachtte en ik dacht al, dat die zou komen in den vorm van een „struik”.

Maar het bleek iets heel anders te zijn.

Ik vertelde jullie al, dat ik een amandelbroodje moest nuttigen. Nu, de brave borst had een engel van een brood speciaal voor mij gebakken, maar dat zulk een groote afmeting had, dat ’t niet bepaald uit het handje te eten was.

Nu is eten en er tusschen door onbevangen praten als je tooneel speelt toch al niet zoo gemakkelijk, laat nu staan, als je een heel brood naar binnen moet werken.

Ik beet dus met ware doodsverachting een brok er af en niet wetende, wat ik met het geval moest beginnen, moffelde ik het weg achter een stoel.

,/t Is zonde en skande,” prevelde een van de medespelers.

Verder ging alles strijk en zet en werd er met entrain gespeeld.

Maar bij het slot kwam er nog even een momentje, dat bijna alles bedorven had. Dit slot liet Marie en Arthur voor een raam staand, turend naar het zilveren maantje en daarbij brak het oogenblik aan, dat de verzoening plaats zou vinden, waarbij Arthur z'n Marie een kus moest geven.

Bij iedere repetitie had ik me er lachend van afgemaakt en gezegd: „O, dat komt op de uitvoering wel terecht.”

Maar nu, zoo plotseling maar een kus te krijgen van een man die niet je eigen man is, dat was me wel wat te machtig en in m'n angst, riep ik:

„Ga je weg!”

Hij heeft 't me gelukkig niet kwalijk genomen en we hebben er naderhand hartelijk om gelachen.

49