Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

„Morrie!” riepen ze. Dat is de Wijk aan Zeesche groet.

Maar deze heerlijke wintersport duurt in ons land maar kort en 't was een bittere teleurstelling voor Lydia en Ernst, of „de twee nikkertjes”, zooals ze in het dorp genoemd werden, dat na eenige dagen de sleedjes alweer opgeborgen moesten worden.

Deze schoone slede-vaarten hadden zoo grooten indruk op hen gemaakt, dat ze op een warmen dag in Mei — waardoor ze er plotseling zoo aan herinnerd werden is een raadsel voor me gebleven — op het idee kwamen om gezamenlijk met Mien en Gijs Schellevisch, hun meest intiemen, de winter-sport te improviseeren.

Ernst eischte hiertoe twee Palthedoozen.

Gelukkig waren we in het bezit hiervan.

Met het ernstige gezicht, dat hij altijd zette, als hij een gewichtig plan ging uitwerken, toog hij naar zolder, achter hem aan, als een schaduw, z'n lYz jaar jongere zus.

„Ga je mee, naar de duinen,” was *t een kwartiertje later, „we gaan op de prik.”

Met hun en Mien en Gijs toog ik mee naar een koninklijke duin-partij, vol geurende duinflora en ik nestelde me in een holletje, waar 't voorjaarszonnetje me stoofde.

„Moeder! kijk nou toch eens!”

En daar zag ik de zomersche winter-sport in vollen gang.

Ze zaten in doos of deksel, waaraan door een gat een touw bevestigd was.

Rrrrrrt! achter elkaar roetste het viertal in hun Palthe-bobsleê de duinen af en onvermoeid sleepten ze hun kartonnen slee weer naar boven om het spel opnieuw te beginnen.

Tot mijn groote verwondering hielden de doozen 't nog een heel poosje uit. Toen ze stuk gegleden waren, werden alle Palthedoozen uit het dorp gerequireerd, net zoolang, tot hun vindingrijk brein weer een ander spel uitgedacht had.

42