Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

Allebei m*n kinderen zijn in Wijk aan Zee geboren.

,/t Benne echte Waikers!” zegt de badman nu nog vol trots.

Toen m’n jongen anderhalf jaar telde, was ie hevig bevriend met een van de grootste stroopers van het dorp, waarmee hij hand in hand langs het strand liep.

Hij kende alle menschen, honden en kippen in het dorp.

„Moeder, dat is de hond van Keessie Nieuwkerk!”

Een andere keer herkende hij een kip van kleine Sijmpie of blauwe Beis, altemaal kopstukken uit het dorp.

De kinderen groeiden op met de dorpskinderen en ^fs winters klotsten ze gezellig op hun houten klompjes, gevuld met stroo, naar de dorpsschool. O, die winters in Wijk aan Zee!

Wat al prettige herinneringen zijn daaraan verbonden.

Als de sneeuw meters hoog lag en we als afgesloten van de wereld waren, dan begon pas de pret.

Het aardig paardentrammetje — net Neurenberger speelgoed — staakte dan z*n vier ritten die het dagelijks maakte.

Stel je ook voor, dat ze den langen weg van Wijk aan Zee naar Beverwijk hadden moeten sneeuw-ruimen! Dus — zaten we zonder dit haast onmisbaar vervoermiddel.

Je kreeg een baldadig gevoel van: Lekker, nou zit ik in m'n holletje en niemand kan me bereiken!

Maar *t had toch een schaduwzijde, want vele levensmiddelen kwamen toen nog uit Beverwijk en de oude conducteur, die al zoo lange jaren op den tram reed, bracht zoo genoegelijk alles voor ons mee.

De oude Böhle, zoo heette hij. 't Was een Duitscher en in den loop der jaren is hij z'n Duitsch even gebroken gaan spreken als z’n Hollandsch.

't Was oogenschijnlijk een oude isegrim, maar hij had een hart van goud en als hij van je hield, had hij alles voor je over.

Als we nu zoo lekkertjes ingesneeuwd waren, dan kwam „der olie Wilhelm”, zooals z'n vrouw hem noemde, met een bonte

40