Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

„Dat jok je! dat heb jij niet geschreven!”

Volgde het bekende manuaal van je eere-hand uitsteken.

Toen geloofde ze en met dit geloof verhief ze me meteen tot Europa's meest beroemde schrijfster.

„Ik stuur *t lekker naar een courant,” zei ik overmoedig. Dit bracht haar bijna in kat-zwijm.

„Gos, hoe durf je?” prevelde haar ontzette stem.

Nu moet jullie weten, dat mijn oom verbonden was aan „Het Nieuws van den Dag”, toen een veelgelezen blad.

't Zou dus een klein kunstje zijn geweest, mijn oom te vragen, of door zijn bemiddeling de novelle geplaatst kon worden.

Maar hiertegen verzette zich mijn trots.

We zaten te overleggen.

„Als ik 'm onder m’n eigen naam instuur dan vragen ze oom natuurlijk of de schrijfster familie van hem is. Weet je wat we doen? We sturen het onder jouw naam in.”

Dat vond ze best. Maar nu kwam de groote moeilijkheid, het verzinnen van een pseudoniem. Wat al prachtige namen hebben we niet verzonnen.

Chrysanthème, Capriccio, Fee, etc.

„Ik weet een schitterende voor je!” zei m'n vriendin opgetogen. „Ik heb net een boek gelezen waar een Italiaansche vrouw in komt, die „la Zingarita” heet. Dat is nou net een naam, die bij jou zwarte facie past. Hoe is ie?”

Dus ging de novelle onder het schitterende pseudoniem in zee en ... werd al heel gauw geplaatst.

Nooit vergeet ik den avond, gezeten in den vollen familiekring, toen ik, zoo plotseling m'n eigen gedruktheid onder de oogen krijgend, uitjubelde:

„Hij staat er in!”

Ze dachten aan plotselinge verstandsverbijstering, want het volgend oogenblik zag ik er uit als een geslagen hond en ik drukte krampachtig de courant tegen m'n borst.

3    33