Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

kan me nu nog hoogelijk verbazen, want, vlijtig was ik heelemaal niet. Op m'n diverse rapporten stonden nooit fraaie cijfers voor vlijt en gedrag.

Geen prettige bekentenis, maar, terwille van de waarheid moet ik het wel toegeven.

Als toen iemand me gezegd zou hebben, dat ik in latere jaren zoo veel zou werken, had ik hartelijk gelachen.

Maar stoeien, ravotten, daar had ik dotten van cijfers voor gehaald, indien ze voor zoo iets toegekend waren. Misschien had ik het record wel geslagen!

Ik was twaalf jaar, toen plotsklaps m'n dichtader begon te vloeien.

Ik sloeg verwoed aan het dichten en de heele familie werd al naarmate ik ze schatten of spoken vond, bezongen.

De meeste van die schoone vaerzen leken naar niets en ik werd er om gehoond, maar één, 't was een verjaarsgedichtje voor een oom, die journalist was, vond genade in de kritische oogen van de family en ik werd aangespoord er mee door te gaan.

Na een tijdje alles en nog wat aan elkaar gerijmd te hebben, had ik er schoon genoeg van en m'n dichtader sloot zich weer netjes.

Maar toen ik zeventien was, m'n bol vol romantiek zat, ik droomend door het leven ging, toen werd m'n eerste novelle geboren, die natuurlijk! één kluit liefde was!

Thuis durfde ik er geen spat van te vertellen. Stel je voor! de heele bende hadde mij gehoond!

Maar een trouwe vriendin maakte ik deelgenoote van het „zoete geheim" en op m'n kamertje, het gezellig hok, waar alles hing, stond of lag, dat getuigde van m'n eerste bal, concert of comedie, werd haar de novelle voorgelezen.

Telkens, als we schreden op de trap hoorden, werd het manuscript vermoffeld onder een kussen.

Ik hoor 't haar nog zeggen:

32