Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

Ik schreef het zoo vlug neer, alsof ik nog bang was, dat deze, in mijn idee zoo welgeslaagde titel me zou ontglippen. En, alsof mijn hersenen slechts op de titel gewacht hadden, zoo vlug zetten ze zich hierop in werking: „Lieve Nettie, Julie zegt, dat je nooit een brief met „ik” mag beginnen, enz.... enz....

Het meisje, dat thee kwam boven brengen, woei ik weg. En mijn man, die me kwam halen om te eten, keek ik zoo verdwaasd aan, alsof ik hem voor het eerst zag.

„En?” zei hij. Ik liet het schrift zakken. Ik liet de bladen wapperen.

„Asjeblieft,” zei ik.

Joop ter Heul was geboren. Want, ofschoon het tijdschrift een vroegtijdige dood stierf, was dat toch niet in staat om mijn enthousiasme voor Joop ter Heul te knotten. Overal sleepte ik haar mee heen, de hei op, de bosschen in, naar het terras van een onbewoond huis, dat middenin het bosch lag en waar ik heerlijke uren met mijn, ik zou haast willen zeggen „jongere zuster” heb doorleefd. Hier ben ik ook eens door een daverend onweer overvallen. Ik beschreef de verloving van Jog en Julie, en was er, wat je noemt, heelemaal in. Zoo volslagen, dat ik heelemaal niet merkte, dat de wolken zich boven de spitse dennen dreigend samenpakten. Ik dacht alleen: „Wat is het een trieste middag.” Tot een onheilspellende windvlaag de boomen deed schudden, en ik, opkijkend, zag, dat de donkere lucht door een felle lichtstraal vaneen gespleten werd. En direct daarop ratelde de donder. Nu had ik natuurlijk het best op dat overdekte terrasje kunnen blijven zitten, maar dat bedacht ik veel te laat. Ik haakte mijn vouwstoel aan de kinderwagen, waarin de boy onbewust van alles te slapen lag, stopte Joop ter Heul onder het zeiltje, zette de kap op, en draafde door het bosch naar de groote weg. Toen ik sliknat thuiskwam, zei mijn meisje — de Aatje uit Joop van Dil ter Heul — ,/t Is Zonde.” Zij vond, dat je het onweer al een uur te voren had kunnen zien

26