Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

dierbaar bezit als voor Anneke de bal met de groene, gele en roode cirkels was,

Anneke bleef doorballen, maar toen Betje drie keer het schoolpad was afgehinkt, ging ze tegen de muur leunen en keek naar Anneke.

Die zong:

„Rosalientje ging uit wand’len, en ze nam haar zusje mee, En ze ...”

„Zèèg,” viel Betje haar in de rede, en veegde haar neus af met de tip van het bonte schortje, dat onder de blauwe jekker uitkwam, die eens van Anneke was geweest, „Zeg, zouden we dit jaar ook weer Kerstfeest krijgen op het Slot?”

Anneke keek of ze méér wist dan ze zeggen mocht.

„Weet ik het?” zei ze dan.

„Heeft meester niks gezegd?” Meester was Anneke's vader. Anneke rolde de bal van de eene hand in de andere. Ze schudde haar hoofd. „Nee, niks.”

,/t Was fijn verleden jaar,” zei Betje. „Toen heb ik een pop gehad. Die heb kleine Fokje kapot gegooid. Ik zou best weer een pop willen hebben.”

„Wat heb je nou aan poppen,” zei Anneke koud. Zij had, toen ze vijf was, een Tante, die een pop voor haar meenam die slapen kon en een pruikje echt haar bezat, verontrust met de ongevoelige woorden: „Ik hou niks van poppen.” Wel had ze later deze critische opmerking verzacht door de mildere: „Ik hou allèen van levendige poppen,” daarmee bedoelend de babies.

„Nou, een pop ...” begon Betje, die in tegenstelling met Anneke vijf jongere zusjes bezat, die ze op vrije middagen moest verzorgen, als moeder uit werken was, en die de last hiervan pijnlijk kon voelen... „nou, 'n pop, daar heb je geen gezanik mee tenminste.”

„Och.” Anneke, wat verwend, eenig kindje, schudde haar

114