Confetti (geschreven samen met Cissy van Marxveldt)

„M'n zenuw!” steunde Let. „Hè» als er kou in komt.. .”

„Vreeselijk zoo'n ontstoken kies,” beklaagde mevrouw Brink haar.

„Bobbertje,” Letty boog zich liefjes naar haar neef over. „Heb je iets dat je hindert? Je bent zoo stil.”

„Vlieg op!” fluisterde hij verbeten.

Dick bewerkte met uitgespreide vingers z'n blonde haardos, keek ook al sip.

Letty, die het geval door had, voelde zich honderd pond lichter.

„Zal ik 't maar vertellen, jongens?” hartelijk klonk haar lieve stem.

„Niet noodig,” Bob zei ’t stroef.

„Zal ik?” vroeg Dick.

„Natuurlijk, jij bent de schuld van alles.”

„Wat heb jullie toch?” vroeg Ab wrevelig.

Dick, met een majesteitelijk gebaar, lei plotseling eenige kiekjes op tafel.

„Wat is dat!” weerklonken drie uitroepen.

Dan begrepen ze en 'n lach-salvo weerklonk.

„Maar nu de mop,” zei Letty, die deed, alsof ze Bob's wanhopige pogingen om haar het zwijgen op te leggen, niet begreep.

En ze vertelde in één adem van de officieuse verlovingen van „de twee blagen”.

„Hij is kapitaal!” Brink's lach schalde over het Leidsche-plein.

Maar Kitty van Berlenen lachte niet van harte mee en ze dacht aan het kiekje in bad-costuum, dat zeker nog in het bezit van de jongens was.

Bob, die vol wroeging naar het betrokken gezichtje keek, boog zich naar haar toe en zei zacht:

„U zult me zeker wel gelooven, als ik u zeg, dat ik u morgenochtend alle negatieven en kiekjes terug stuur.”

111