Het geitenweitje

99

naam bedankte voor zijn geleide en alle vriendelijkheden die hij hun bewezen had.

„We moesten meer van zulke avondjes hebben,” zei Gerritsen, die deze gelegenheid wilde uitbuiten om meer met Ans tezamen te kunnen zijn.

„Dan is het niet aardig meer,” vond Ans. „Ik heb stierlijk het land aan alle mogelijke clubs en vaste afspraken. Dit is juist zo aardig geweest, omdat we er niets van verwacht hadden en eigenlijk gehoopt hadden onze lieveling in een belachelijk daglicht te kunnen zien... After-all was het een allergenoegelijkst uitgangetje.” <

Maar de anderen waren het niet met haar eens en stelden voor een tennisclub op te richten of iets dergelijks.

Ans drukte iedere gedachte aan een „zich te hoog voelen voor zoiets” de kop in door te zeggen, dat al die dingen hopen geld kostten en Clem en zij, dat heus niet te missen hadden.

Clem keek met bewondering naar haar zuster op. Zijzelf had zoiets zeker niet durven zeggen, tenminste niet tegen al die andere meisjes. Bij haar goede dametjes kon ze er gemakkelijk over praten, daar durfde ze altijd alles te zeggen wat haar hart bedrukte, maar verder was er niemand waartegen ze zo fier had durven bekennen, dat ze het maar zo krap hadden, als Ans nu had gedaan.

Maar Clem wist niet, dat het Ans juist op die manier gelukt was om één te worden met de anderen, want nooit had Ans thuis iets laten .merken van de minder prettige verhouding die er geweest was, de eerste tijd toen ze op kantoor kwam.

„Tja,” zuchtte Lotte. „Dat is een euvel waaraan we allen lijden.”

„Behalve Gerritje,” plaagde Mar. „Die is een man in bonis!”

„Loop rond!” weerde Gerritsen af. „Ik kom iedere maand tekort.”

„Omdat je veel te groot leeft,” kapittelde Miep hem.

„Ik moet nodig een lieve vrouw hebben, die orde op m’n ontredderde zaken stelt. Kijken jullie eens voor me uit, kinderen en als je wat goeds weet, waarschuw me dan.”