Het geitenweitje

96

„Ma heeft dè lijn, hoor!” bewonderde Miep.

„Arme Stans,” zei Mar. „Wat zou dat een avond voor haar zijn geweest, zo alles te kunnen observeren wat aan en om onze lieveling hangt!”

„Vrouw,” het was het onverstaanbaar gemompel waaraan de meisjes gewend waren. „Mag ik je de dames van onze tikkamer even voorstellen.”

Alles stond op, alles boog.

„Gerritsen ken je, niet waar? En dit is mijn dochter. Meta, maak je compliment, kind.”

Een aai over Meta’s blonde kopje, een trotse blik uit twee vaderoogen.

„Aardig,” dacht Ans, die zich een dergelijke blik van haar eigen Vader herinnerde.

Het strijkje speelde een slow-fox en Gerritsen, voor mevrouw de Greef buigend, vroeg haar ten dans.

„Juffrouw Terhoeve?” de martiale kin in de hoogte, een koele blik in de ogen, zo stond de Greef voor Ans en voerde haar ten dans.

De meisjes wisselden vermaakte blikken, maar durfden in aanwezigheid van zijn dochter niet hardop te gichelen.

„Enig, die jazz,” zei Meta schuchter. „Ik ben dol op hot-jazz. Vader vindt het gewoon spugelijk en zet direct de radio af als er net zo’n keiïge band uit Engeland speelt.” „O, ja?” vroeg Jes beleefdheidshalve, maar haar blikken volgden Ans en de lieveling, die rustig en beheerst hun slow-fox dansten.

En de meisjesogen telegrafeerden elkaar: „Hoe vin je ’m? Wie had het achter hem gezocht?”

„Ik heb Vader al zo vaak gevraagd of ik niet eens op de tikkamer mag komen, maar hij laat me alleen maar in het heiligdom als er niemand is, echt flauw,” ging de jonge stem door en de meisjes vonden het jammer, dat ze met zijn doggie opgescheept zaten, het had zoveel leuker geweest als ze spottende opmerkingen hadden kunnen maken over de chef en de cheffin, die zo lustig aan de dans waren geslagen.

En Meta, die zich wondere dingen van Vaders personeel