Het geitenweitje

94

kreeg Mar een van haar bekende stuiplachen en dan was je nog niet gelukkig.

Maar vele doorgegeven stompen en wenken zorgden ervoor, dat de orde verder bewaard bleef en daar het stuk een blijspel was, konden ze af en toe lucht geven aan de bedwongen lachbuien.

„Ik ben eenvoudig paf!!!” steunde Mar, toen de eerste acte afgelopen was en het doek de lieveling voor hun ogen verborg.

„Ik geloof, dat ik perliebt op hem word,” dweepte Jes. „Hij is gewoon een vlot type op het toneel.”

„Waarom verbergt die man zich zo?” verbaasde de kalme Miep zich.

„Ik had me jullie chef héél anders voorgesteld,” zei Clem, die zich uitermate amuseerde.

„Ik ook,” lachte Ans. „Hij is voor ons vanavond ook een grote verrassing.”

„Een oog voor het kijkgat,” annonceerde Gerritsen. „Wedden, dat hij ons bekoekeloert? Nou speelt ie straks lang zo rustig niet.”

Maar de Greef, die hun werkelijk ontdekt had in de zaal, speelde even kalm als in de eerste acte. Hij had het een onpleizierige verrassing gevonden, toen hij door het kijkgat de zaal monsterend, zijn tikkamer ontdekte en hij had zich voorgenomen „die lamme Gerritsen”, die het zaakje zeker op touw had gezet, morgen onder handen te nemen. Achteraf beschouwd was hij echter ijdel genoeg om het aardig te vinden, dat zijn personeel hun gestrenge baas nu ook eens in een ander licht zouden zien. Als ze soms dachten de volgende dagen nu eens genoegelijk over deze avond met hem te kunnen bomen en het een zekere intimiteit tussen hen zou geven, dan zou hij ze dat wel eens anders leren. Met die dingen kon je niet voorzichtig genoeg zijn.

Intussen had de Greef in de acte vóór de pauze een warm applaus te boeken en dit stemde hem zó prettig, dat hij een kellner order gaf ijsjes voor de dames en een pot licht voor de heer die naast hun zat te brengen.

„Treft net goed, dat ik die nieuwe smoking heb laten