Het geitenweitje

92

„’n Hele moed,” vond Gerritsen.

„Wie weet hoe we ons zullen vervelen,” zei Mar.

„Of ’t al geen apart genot zal zijn de lieveling over het toneel te zien spankeren,” lachte Ans.

„Zeg dat wel! Als-ie net zo schutterig is als-ie bij ons kan zijn, dan zal het dè pracht worden,” genoot Jes al bij voorbaat.

„Juffrouw Terhoeve,” wendde Gerritsen zich tot Clem. „Vindt u de spottende manier waarop dit grut over hun principaal spreekt nu wel aardig?”

„Ik zal vanavond eens zien of hun spot gerechtvaardigd is,” beloofde Clem.

„Hoe vin-je ’m?” lachte Mar. „Hij doet er net zo hard aan mee. We vertellen Greeffie lekker, dat jij ons de kaarten bezorgde.”

„Alsof hij dat niet direct zal snappen als hij ons bij elkaar ziet zitten! Dat zal me nog wat geven met die machthebber! Hij zal me de huid wel volschelden.” „Hebben we goeie plaatsen, Gerritje?” vroeg Jes. „Ieder een loge,” plaagde hij.

De zaal was al bijna geheel gevuld toen het troepje binnen kwam en daar het publiek grotendeels bestond uit leden van het dilettanten-gezelschap, kende men elkaar van iedere opvoering.

De vreemde gezichten vielen dus direct op.

De vrouw van hun aller lieveling, die met haar dochtertje en nog enige dames in een loge zat herkende hen al bij hun „blijde incomste”.

„Dat zijn geloof ik, de meisjes van Vader’s kantoor,” maakte ze haar dochtertje attent op het troepje. „Ik geloof het zeker, want meneer Gerritsen is er ook bij.”

En in de stalles fluisterde Gerritsen, die de zaal had zitten rondkijken, Ans, die naast hem zat, in: „Nou niet direct kijken, maar in de tweede loge links van het toneel zitten de Greef’s vrouw en dochter. Zeg het de anderen maar, kunnen ze ongemerkt eens kijken. Maar vooral niet opvallend hoor!”

Nadat Ans de zaal eens rondgegluurd had en nog wat