Het geitenweitje

88

opzicht bij elkaar passen, maar, dat vinden wij, het is de vraag hoe ze er zelf over denken.”

„Rustig afwachten, Mima! Het is in ieder geval een verblijdend teken, dat Sjoerd ons weer heeft opgezocht, al begrijp ik ook niet, waarom hij niet eerder kwam. Daar moet toch een reden voor zijn.”

„Waarschijnlijk had de tante, die zijn studie bekostigt er iets tegen, dat hij bij de verarmde Terhoeve’s kwam,” zei mevrouw bitter. „Die oude mevrouw de Reeze was een zeer hooghartige vrouw.”

„Was?” vroeg Clem verbaasd.

„Sjoerd vertelde, dat ze enige maanden geleden gestorven is.”

„Dan zal hij wel wat geërfd hebben van tantetje,” veronderstelde Clem. „Ze had immers geen kinderen.” „Neen, maar wel een hoop nichten en neven van weerskanten en die heeft ze allemaal als het nodig was tijdens haar leven geholpen, ik denk dus, dat ze na haar dood niet veel gekregen zullen hebben.”

„We zitten als een paar echte erfenisjagers de kansen te berekenen,” lachte Clem en ook haar Moeder schoot in een lach.

En boven zat Ans, het boek opengeslagen op haar schoot, kijkend naar het stukje lucht, dat nog net boven de buren-huizen uitstak.

„Waarom is Sjoerd .al die tijd weg gebleven?” peinsde ze. En ze dacht terug aan de tijd, toen Sjoerd en zij zoveel samen waren. Aan de gezellige tennisclub waarin ze hem had leren kennen, aan de dans-avondjes, die ze thuis of bij de vrienden hadden.

„Het gekke is, dat ik nog niet weet of wat ik voor hem voel, liefde is,” dacht ze, terugziende op alles wat ze samen doorleefd hadden. „Ik weet alleen, dat er voor dien en daarna nooit iemand is geweest, die me zó na aan het hart lag. En toch ben ik nooit blind geweest voor zijn fouten.” Een glimlach, een toegeeflijke, trok over Ans’ gezicht toen ze dacht aan de vele malen, dat ze hem gekapitteld had om zijn gebrek aan doorzettingsvermogen.

„Je hebt .alleen de naam van je Friese grootvader