Het geitenweitje

89

geërfd,” had ze hem geplaagd, als hij vertelde van dien grootvader, die dokter op een klein dorp was en dag en nacht in zijn oliewagentje jakkerde om de boerenbevolking te cureren. Er was trots in zijn stem als hij sprak over zijn grootvader en Ans had er zo graag naar geluisterd. Dan was er iets in zijn forse, blonde kop met de staalblauwe ogen, dat deed denken aan dien ouden man, die geliefd was in de hele omtrek en waar nü nog — na zoveel jaren — met liefde en bewondering over gesproken werd.

„De naam, de ogen en de haren,” mijmerde ze. „Maar wat zou die stoere grootvader gezegd hebben van een kleinzoon, die het leven neemt als één lange, blije dag, die ieder pretje na jaagt, die veel langer over z’n studie doet, dan nodig is. En toch... ja, daar was het weer— en toch...!” Ans dacht aan alle hartelijkheid die ze van hem had ondervonden, aan de kleine attenties, aan het altijd-klaar-staan-voor-anderen, aan z’n prettige hoffelijke manieren, die zozeer verschilden van de nonchalante manier waarop de jongelui van tegenwoordig met hun vrouwelijke kennisjes omgaan. Dat waren juist de dingen, die hem zozeer van de anderen deden verschillen en die maakten, dat z’n minder goede kwaliteiten lichter genomen werden.

Niet door haar, Ans, want zonder ophouden had ze hem gekapitteld, als ze merkte, dat hij z’n studie weer in de steek had gelaten voor het een of ander pretje. Dan was het weer een tijdje goed gegaan. Nooit had hij het haar kwalijk genomen, integendeel, zelf had hij haar gevraagd hem flink door elkaar te rammelen als het weer scheef

ging-

„Heeft'het iets gegeven?” vroeg Ans zichzelf af. „Zou hij gekomen zijn om me te vertellen, dat hij nu eindelijk heeft aangepakt en voor z’n laatste examen zit? Maar waarom heeft hij al die tijd niets van zich laten hooren? Het lijkt me tè mooi, dat hij in dat jaar gevost heeft en niet wilde komen vóór hij me iets goeds te vertellen had. Eigenlijk was het me liever geweest als hij weggebleven was. Het verlangen van die eerste tijd, het gemis, dat ik zo goed te boven ben gekomen; nu is hij terug gekomen,